De Doorbraak
Op uitnodiging van een waterschapbestuurder waren Marjan van de Bent en ik op werkbezoek in Twente. Aanleiding was het voorstel van Gedeputeerde Staten om met een aantal ontwikkelingen in het landelijk gebied te stoppen; alleen nog geld naar bestuurlijk harde projecten. Ook het waterschap voelde zich getroffen door dit voorstel omdat aangekondigd is dat er geen geld meer gaat naar projecten die primair “waterdoelen” dienen (om wateroverlast te verminderen of om waterkwaliteit te verbeteren).
Een van die projecten in de Doorbraak onder Almelo. Het waterschap wilde ons laten zien wat het zou betekenen als de Provincie Overijssel zijn bijdrage aan dit mooie project zou stoppen. Op een werkelijk stralende nazomermiddag werden we rondgeleid/rondgereden door het mooie Twentse landschap. De Doorbraak is een nieuwe, 13 km lange beek die de ecologische hoofdstructuur van Twente en Salland moet verbinden. Het grootste deel van de beek is inmiddels aangelegd. De aanleiding voor dit project was dat Almelo en Wierden soms moeite hadden om de “voeten droog te houden”; de waterafvoer moest verbeterd worden. Ook kon door aanleg van de beek de waterkwaliteit verbetert worden, omdat er een beter afvoer van het “schonere” landelijke water was (schoner ten opzichte van het stedelijke water). Een belangrijk doel voor de Europese Kaderrichtlijn water.
De provincie Overijssel zag kans om door middel van deze beek haar natuurdoelen te realiseren; namelijk het aan elkaar knopen van 2 natuurgebieden in Twente en Salland. Een project waar in 2001 mee begonnen is om het eerste stuk aan te leggen. En inmiddels zijn er al vele hobbels genomen. Een onderdoorgaan door het Twentekanaal, onder de spoorlijn, een faunapassage onder de A35 en een aantal bruggen. Geen kleinigheid om dit voor elkaar te krijgen. Ook felle tegenstand in Bornerbroek; het dorp dat zich steeds meer ingeklemd zag door het XL bussinespark en de nieuwe beek. Inmiddels zijn er veel mensen die de beek “omarmen” omdat het ook een natuurlijke barriere betekent naar Almelo. De kracht van dit project zat in de integraliteit. Om dit project te realiseren is het nodig om land aan te kopen of te ruilen door in overleg te gaan met agrariërs in dat gebied. Dit zijn langdurige processen die veel overleg vragen, maar vooral ook vertrouwen. Het is voor de landbezitters fijner om met 1 partij ( in dit geval het waterschap) te praten. Maar een waterschap alleen kan een dergelijk groot project niet voor elkaar krijgen als er niet intensief samengewerkt wordt door de verschillende partijen in een stuurgroep. En daar schuilt dan ook weer een gevaar van onbeheersbare processen in. Met name in de zin van financieen. Het begon met 40 miljoen, maar nu zijn de kosten al 50 miljoen geworden.
We waren onder de indruk van dit prachtige project wat inderdaad een heel mooi stuk natuur heeft opgeleverd. Zeer de moeite waar om door te fietsen, te wandelen!