Een Grieks faillissement treft ook de Nederlandse burgers. Geen steun meer aan de Grieken is het kortzichtige standpunt van Wilders. Het gaat er in als koek. Nederland denkt in termen van eigen volk eerst. We zijn zelfs boos op Griekse burgers in ons land. Alsof zij persoonlijk iets kunnen doen aan deze Griekse tragedie.

In Nederland snappen we daarom niets van de protesten onder de Griekse bevolking. Wie niet horen wil moet maar voelen immers. Nederland leidt aan blikvernauwing. Uiteraard moeten er maatregelen worden genomen. Griekenland moet saneren. De ChristenUnie heeft in het debat een moedige en eigenstandige positie ingenomen. Laten we beginnen een deel van de schulden kwijt te schelden! Arie Slob noemt dit zelfs bijbels. Het kabinet kiest vooralsnog een andere route: steun, waarbij ons geld terugkomt. De verschillen tussen ChristenUnie en het kabinet lijken echter meer een kwestie van timing. Afwaardering van de Griekse schulden is onontkoombaar. Het moet vooral gecontroleerd plaatsvinden. Hoe verwijtbaar de Grieken ook hebben gehandeld, laat in onze reactie ook maar iets doorklinken van het woord uit Spreuken: wees niet al te rechtvaardig!

Naast de lijn van barmhartigheid van Arie Slob zijn er daarvoor meer argumenten. Als we zwakke landen te lang en te zwaar schatplichtig maken, passen we een moderne vorm van financiële onderdrukking toe. Met alle gevolgen van dien. Het Duitsland van na de Eerste Wereldoorlog leed er onder. En ook in het Oude Testament lees je voorbeelden van volken die in opstand kwamen tegen de opgelegde schatplichtigheid. Wat mij betreft is het nodig om bij de steunverlening aan de Grieken ons ook rekenschap te geven van die kant van de medaille.

Er is nog een reden. Lijkt Nederland soms niet op Griekenland? Klein Griekenland zogezegd. Ook onze staatsschuld wordt elke dag hoger. Ondanks de miljarden aan bezuinigingen slaagt het kabinet er niet om het financieringstekort echt onder controle te krijgen. Nederland heeft een relatief lage schuld van 65% BBP. Er kan nog tegen gunstige condities worden geleend, maar er zijn ook grenzen om te bewaken. We staan voor 187 miljard in Europa garant, 30% van het binnenlands product. Dat is meer dan een verdubbeling sinds 2008. Als die garanties worden ingeroepen, hebben ook wij ernstige problemen. Er is dus alle reden om het kabinet te steunen in de lijn van bezuinigingen. De verdeling kan anders, maar minder kan niet. De ernst van die boodschap mag de ChristenUnie wel iets steviger laten doorklinken. Er moet deze kabinetsperiode 18 miljard worden weggeknipt. Dat is een forse opgave, maar niets vergeleken de Grieken, de Ieren en de Portugezen.

Maar net als de Grieken protesteren wij tegen elke vorm van bezuiniging. Ik ken vrijwel geen bezuiniging, die acceptabel is: onderwijs, zorg, landschap, cultuur, AOW, media. Niemand kan het geld missen, want de kwaliteit is in geding. Het kabinet roeit bij een stevige storm ook tegen de stroom van protest in. Ook protest van de ChristenUnie. Natuurlijk, bezuinigen doet pijn. Soms is de verdeling niet goed en wordt de zwakste schakel onevenredig geraakt. Maar de tering naar de nering vraagt wel om realisme. Het geld dat we aan rente op onze schulden betalen, hadden we beter kunnen investeren. De urgentie van de boodschap dat het huishoudboekje van de staat beter op orde moet, mag wel iets nadrukkelijker klinken. Onze tranen over steun aan Griekenland zijn krokodillentranen als we net als de Grieken op te grote voet blijven leven. Soms zijn we net Grieken.