In een prettig en eenvoudig leesbare stijl verhaalt Arie Slob over zijn politieke loopbaan. Van de Zwolse gemeenteraad naar de Haagse Tweede kamer. En altijd als een gewaardeerd politicus. De psalmnorm is voor hem een leidend uitgangspunt.

Arie Slob is bij de tijd. Dat was hij vroeger al als leraar. In de tien minuten gesprekken, waar ik hem meemaakte, wist hij exact aan te geven wat voor vlees hij inde kuip had. En in zijn periode als docent maatschappijleer werkte hij hard aan versterking van het vak vanuit christelijk perspectief. Slob had een drive. Geloof is niet alleen een zaak voor het persoonlijk leven, maar heeft ook relevantie voor de samenleving. In Altijd in beweging kom je die Arie Slob weer tegen. Politiek is voor hem een roeping. Om die Arie Slob beter te leren kennen is het een boek vol aardige notities.

Tussen de linies

Er is een tweede reden om het boek van Arie Slob door te nemen. Je leest van een insider hoe hij de hoogte- en diepte punten van de ChristenUnie in de afgelopen jaren heeft beleefd. Zijn vertrek uit en terugkeer naar de Tweede Kamer. De bewogen periode rond het kabinet Balkenende IV met Andre Rouvoet als vicepremier en Arie, als fractievoorzitter. Volgens mij is Arie in die rol op zijn best. Hij is een bruggenbouwer of –om het in voetbaltermen- te zeggen: Arie Slob kan speelt heel goed tussen de linies. Hij loopt altijd vrij, of geeft de goede steekpass. Sinds mei 2011 is Slob fractievoorzitter en partijleider van de ChristenUnie. Bevlogen, degelijk, betrouwbaar. Arie is een lange afstandsloper. Hij bouwt waardering en respect zorgvuldig op.

Zijn boek kenmerkt zich niet door een al te kritische reflectie. Hij vertelt met de handrem op over allerlei gebeurtenissen. Arie Slob zal niet uit de school klappen. Dus laat hij je soms ook met vragen achter. Integriteit staat hoog in het vaandel.

Recht en gerechtigheid

De laatste hoofdstukken van het boek zijn inhoudelijk het meest interessant. Daarin spreekt Arie zich uit over de inhoud van christelijke politiek. ‘Als politicus sta ik daarom voor de vrijheid van moslims, hindoes, boeddhisten, joden en wat voor geloof en overtuiging dan ook.’ Godsdienstvrijheid is een zegen. Het is Willem van Oranje (1533-1584) die zich als protestant als één van de eersten sterk maakte voor geloofsvrijheid. Hij vond dat de overheid niet over het geweten van onderdanen mocht heersen. In die traditie staat Arie Slob. In een democratische rechtsstaat als Nederland moet er vrijheid zijn voor iedereen om zijn of haar godsdienst te belijden. Die vrijheid is verankerd in de Grondwet. De rechtsstaat geeft ook de grenzen van die vrijheid aan. Zo is er in ons land geen plaats voor eerwraak, of islamitisch erfrecht, of vrouwenbesnijdenis. Ook voor extremisme is geen plaats. Arie Slob staat hiermee in de lijn van de ChristenUnie. Geen gemakkelijke lijn, omdat de grenzen van de rechtsstaat iedere keer weer opnieuw zorgvuldig bewaakt moeten worden. Dat blijkt bijvoorbeeld uit het debat over het ritueel slachten, subsidies aan organisaties met een religieuze grondslag en het bijzonder onderwijs. Libertijnse partijen, als D’66, Groen Links, VVD, PvdA en SP laten steeds minder ruimte in het publieke domein over religieuze groeperingen. Dat is de ene kant van het spectrum. Aan de ander kant bevindt zich Geert Wilders die ook in christelijke kring de wind mee heeft, met zijn beroep op joods christelijke traditie. Terecht maakt Slob daar korte metten mee. Wilders gebruikt het beroep op de joods christelijke traditie als politiek motief in zijn heilige strijd tegen de islam. Maar met de steun aan het verbod op het ritueel slachten laat de PV V zien, dat zo’n beroep vooral populistisch geflirt is. De PVV staat haaks op de Nederlandse traditie, waarin we op een vreedzame manier hebben geleerd om te gaan met religieuze verschillen. Christelijke politiek is ontwapend helder over haar principiële lijn.

Agenda van de wereld

Het grootste risico dat christenen in deze tijd lopen is meegezogen te worden in de agenda van deze wereld. In die agenda staan individu en materiele welvaart centraal. Een doodlopende weg. Slob droomt van een Nederland war christenen de handen ineenslaan om juist daaraan tegenwicht te bieden. In Psalm 72 en Micha 6,8 staan voor Arie Slob de Bijbelse grondlijnen van recht en gerechtigheid, waar langs hij zich politiek laat inspireren. ‘Er is jouw mens, gezegd wat goed is, je weet wat de Heer van je wil: niets anders dan recht te doen, trouw te betrachten en nederig de weg te gaan van je God.’ Christelijke politiek is dienstbare politiek.