In het boek “De onmisbaren, een ode aan mijn sociale klasse” schrijft Ron Meyer over kansenongelijkheid. Ron Meyer is een arbeiderskind dat zich heeft opgewerkt en kansenongelijkheid aan de kaak stelt.

“Voor pap en man. Voor iedereen achter het spoor. Voor mijn klasse.” Daarmee begint Ron zijn boek en daarmee typeert hij een gevoel dat ook leeft bij een groot aantal mensen in de buurt Westerdok in Vriezenveen.  Ook zij wonen achter het spoor. Letterlijk wordt, in de ogen van sommigen, de brug soms opgehaald en worden ze vergeten. Achter het spoor, achter de brug en aan het lot over gelaten. Niet gezien en niet gehoord en met woorden onmachtig om door te dringen bij de gemeente Twenterand. Voorbeelden die ik daarvan heb gehoord zijn: het jarenlang tevergeefs proberen om een speelvoorziening in de wijk te realiseren; een te klein en versteend schoolplein; onvoldoende parkeercapaciteit in de wijk, waardoor sociale en parkeerdruk toeneemt; riolering die voor de buurt en voor de afvoer van het grote metaalbedrijf moet dienen en daarin dan tekort schiet; bomen die uit de voegen zijn gegroeid en tot last worden ervaren; lichtpalen die hinderen, maar waarin niet meegedacht wordt. Diverse mensen hebben op diverse momenten bij de gemeente aangeklopt en “nul” op het rekest gekregen. Sommigen voelen zich zelfs onbehoorlijk bejegend.

Dit schetst een beeld van ongenoegen wat ontstaan is op basis van eerdere ervaringen. En dan komt de gemeente met de mededeling dat er in deze wijk een opvang gerealiseerd gaat worden voor ontheemde Oekraïners. Dit slaat dan ook in als een bom. Niet omdat er opvang gerealiseerd moet worden, maar omdat mensen het gevoel kregen onmachtig te zijn om hier iets tegenin te brengen. Onmachtig om iets te doen waardoor het in de wijk voor de mensen die er wonen, leefbaar kan blijven. De bijeenkomst op 27 maart is voor veel mensen een bevestiging geweest van de onoverbrugbare kloof die er is tussen hen en de gemeente, waardoor frustratie nog toenam.

Daarop heeft een grote groep mensen in de wijk zich genoodzaakt gevoeld om in verzet te gaan. Daarnaast was er ook een groep inwoners de weg van het overleg in geslagen. Beide stemmen konden in de buurt gehoor vinden. Een groep heeft zich, vanuit het verzet, aangesloten bij de weg om via het recht gehoord te worden en een andere heeft gezocht naar de samenwerking met de gemeente. Beiden vonden elkaar in het belang voor hun buurt en voor het belang van de inwoners om stem te hebben en te krijgen in het geheel. Op deze manier heeft de buurt een manier gevonden om op verschillende manieren uiteindelijk gehoord te worden en daarin de buurt gerust te stellen. De buurt mag er trots op zijn dat het hen gelukt is om dit voor elkaar te krijgen.  En dit kan een voorbeeld voor ons allemaal zijn.  

De laatste acties van de gemeente, om in gesprek te gaan met inwoners, de buurt actief te bezoeken en nieuwsbrieven te versturen, geven hoop bij de mensen dat er met de gemeente toch kan worden samengewerkt. Dit beginnend herstel van vertrouwen is kostbaar en moet nog verder gaan groeien. De gemeente moet hier heel alert op zijn om dit beginnende vertrouwen niet te beschamen.

Een van de dingen die in ieder geval gedaan moeten worden zijn faciliteiten en voorzieningen treffen om de wijk op te knappen en leefbaar te houden. In de raadsvergadering is dan ook een motie “opknappen buurthuis Westerdok” aangenomen. Daarnaast is er nog een motie “behoud opvang Oekraïners aan het Oosteinde”  Dit is een opvang in Vriezenveen waar mensen voor open staan, en die open moet blijven, wat de gemeente zou moeten ondersteunen als goed voorbeeld hoe het ook kan.